Σωκράτης Γκιόλιας

Μπορεί να μην σε ήξερα καθόλου. Μπορεί να σε είχα μάθει μόλις λίγες μέρες πριν από τον θάνατό σου. Μπορεί να μην συμφωνούσα με κάποιες γνώμες ή απόψεις σου, αλλά ποτέ, έστω και σε αυτό το τόσο μικρό διάστημα που σε γνώριζα, έπαψα να πιστεύω πως είσαι άνθρωπος, αγωνιστής. 

Ο θάνατός σου, προκάλεσε ένα χαμό στην blogοσφαιρα κυρίως, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, για 2-3 μέρες. Κάποιοι, για τον θάνατό σου έκλαψαν, στεναχωρήθηκαν, χάρηκαν. Κάποιοι όμως, εκμεταλλεύτηκαν την ίδια σου την ψυχή. 

Ήσουν μια ακόμα φωνή. Ένας ακόμα αγωνιστής. Ένας ακόμα άνθρωπος. Δεν κατάλαβα ποτέ, το πρόβλημα με τον διαδικτυακό σου χώρο. Τον χώρο που εκφραζόσουν, τον χώρο που αποκάλυπτες. Τον χώρο, που όλη η Ελλάδα τον αγκάλιασε. Τον χώρο που σε μέσα 2 μόλις χρόνια, κατάφερε να γίνει η φωνή της Ελλάδας. Η δική σου φωνή, η δική μου φωνή... 

Μετά τον θάνατό σου, η Ελλάδα σώπασε. Ενώ αμέσως έτρεξαν όλοι να εκμεταλλευτούν αυτό το απρόσμενο και θλιβερό γεγονός... Άτομα που σε "κλαίνε" μέσα από τα μεγάλα blogs τους, και τρέχουν και ιδρύουν troktica, ενώ δεν παραλείπουν να διαφημίσουν πρώτα το νέο τους δημιούργημα αλλά και να ισχυριστούν πως είναι ίδιοι οι συνεργάτες σου! 

Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα σύμφωνα με αυτά που νιώθω και αισθάνομαι αλλά και για να ξεκαθαρίσω εγώ και όλοι μας σαν ομάδα την θέση μας από την αρχή. 

Καλό ταξίδι Σωκράτη.